Trapped in a Box

วัน-เวลา: 21 ธ.ค. 2550, 12.37
สถานที่: อาคารสำนักงานให้เช่าแห่งหนึ่งบน ถ.วิภาวดี-รังสิต
ผู้อยู่ในเหตุการณ์:
"เรา" (นามสมมุติ/เพศชาย)
"ปอนด์" (นามสมมุติ/เพศชาย)
"กร" (นามสมมุติ/เพศชาย)
"ปลาย" (นามสมมุติ/เพศหญิง)

หลังจากตรากตรำงานหนัก(?)มาได้ครึ่งวัน เราและชาวออฟฟิศก็ตัดสินใจจะลงจากตึกไปกินข้าว
กดลิฟต์ - รอ - รอ - คุย - คุย - ลิฟต์มาถึง - เดินชนประตูที่เปิดช้าผิดปกติเพราะมัวแต่คุย
ประตูเปิดได้ครึ่งทาง - หยุด - ค่อยๆปิดกลับมาอย่างช้าๆ
วินาทีนั้น เราใช้สัญชาตญาณอันว่องไวเสียบตัวเองผ่านเข้าไปในลิฟต์จนได้
และประตูก็ปิดจนสนิท - กดเปิดลิฟต์ - นิ่ง - กดเปิดลิฟต์ - นิ่ง - กดเปิดลิฟต์ - นิ่ง
เสียง ปอนด์-กร-ปลาย ตะโกนแว่วๆจากด้านนอก - เรากดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง - นิ่ง
กดเปิดลิฟต์ - กดเปิดลิฟต์ - กดเปิดลิฟต์ - กดเปิดลิฟต์ - นิ่งงงงงงงงงงงงงงง
ลิฟต์ค่อยๆขยับลง ... ได้นิดเดียว .... และหยุดนิ่งอีก ...
เราทุบประตูลิฟต์และตะโกนหาชาวคณะด้านนอก - ยังมีเสียงตอบกลับมา - เรายังอยู่ที่ชั้นเดิม
เริ่มคิดว่ายังไงดี - กดปุ่มฉุกเฉิน - เสียงกริ่งดัง - ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กดปุ่มฉุกเฉิน - เสียงกริ่งดัง - ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กดปุ่มฉุกเฉิน - เสียงกริ่งดัง - ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุบลิฟต์ - ตะโกน - ยังมีเสียงตอบอยู่
พัดลมลิฟต์ไม่ทำงาน - อึดอัด - เริ่มหายใจไม่ค่อยออก
คิดว่าจะทำยังไงดี - นึกถึงหนังสือที่เคยอ่านบอกให้นอนราบลงบนพื้น - นั่นมันวิธีตอนลิฟต์ตกต่างหาก
หายใจไม่ออก - นึกถึงเรื่องพี่ปลิว - . . .
ง้างประตูลิฟต์ - ออกนิดหน่อย - ออกแรงเพิ่ม - ประตูลิฟต์เปิดออก ... เฉพาะด้านใน
ภาพที่เห็นจากบนลงล่าง: ขอบล่างของประตูลิฟต์ - ชั้นคอนกรีตหนาๆ - ขอบบนของประตูลิฟต์
เราคิด: "กูติดอยู่ตรงระหว่างชั้นรึนี่" - เราคิด: "ชั้นไหน?" - ตะโกนเรียก - เสียงตอบจากด้านบน
ขอให้คนข้างนอกช่วยง้างประตู(เพราะเริ่มร้อน) - กรมาช่วยง้างออก - บอกให้คนไปเรียกยามมา
กดปุ่มฉุกเฉิน - เสียงกริ่งดัง - ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กดปุ่มฉุกเฉิน - เสียงกริ่งดัง - ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เราคิด: "จะมุดออกดีมั้ย?" - เราคิด: "เดี๋ยวลิฟต์ขยับตอนตัวอยู่ตรงกลาง" - เราคิด: "สัด"
ยามมาถึง - ดูเฉยๆ - ไม่ทำอะไรใดๆเลยทั้งสิ้น - เราคิด: "เยี่ยม"
ตัดสินใจลองปล่อยประตู - นิ่ง - นิ่ง - นิ่ง - ขยับลง - นิดเดียว - นิ่ง
ร้อน - หายใจไม่ออกอีก - ง้างประตูออกใหม่ - ลงมาจะถึงชั้นต่อไปแล้ว
ปิดประตูอีกที - นิ่ง - ขยับ - ขยับ - นิ่ง - ประตูเปิด - ... Freedom!!!


จริงๆตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟต์เราไม่ได้ทำอะไรที่ดูตื่นตระหนกนัก
พยายามหัวเราะเรื่อยๆ จะได้ไม่กลัวมาก และไม่ต้องทำให้ข้างนอกห่วง
(แต่ทำให้ยามมันไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรด้วยนี่สิ)
แต่จริงๆก็กลัวนะ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้บ้าง
ตอนนึกถึงพี่ปลิวก็ยิ่งกลัว ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ในนั้นอีกนานแค่ไหน

เฮ่อ ... เหนื่อย

Note:
- นี่คือภาพลิฟต์ในเรื่องข้างบน ที่ถ่ายหลังจากออกมาได้แล้ว ... ตอนเข้าไปถ่ายยังหลอนๆอยู่หน่อยๆ
- ขอให้ทุกท่านมีสติเวลาคับขันนะครับ