Say Anything

[image by: paulbence photography @ flickr]

วันนี้มีงานต้องทำหลายอย่าง ทั้งงานออฟฟิศและการบ้านของมหา'ลัย ... แต่ยังไม่ทำ
เพราะว่าอยู่ๆก็มีอารมณ์อยากเขียน blog ขึ้นมา ซึ่งอารมณ์นี้จู่ๆก็หายไปในช่วงที่ผ่านมา
ถ้าปล่อยมันผ่านไปครั้งนี้ อาจจะแปลว่าเราไม่อยากเขียนอีกแล้ว ซึ่งมันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น
เลยจะมาเขียนอะไรก็ได้ที่คิดออกมาในตอนที่เขียนนี้เลย อาจจะไม่เป็นเรื่องเป็นราว เราก็บอกไม่ได้เหมือนกัน

ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันรึเปล่า แต่ตอนเด็กๆเราชอบวิ่งมากๆ
ไม่ใช่วิ่งออกกำลังเป็นเรื่องเป็นราว จ๊อกกิ้ง หรือวิ่งแข่งนะ เพราะเราวิ่งแบบนั้นไม่เก่งหรอก
เราแค่ชอบวิ่งเวลาเคลื่อนจากจุดหนึ่งไปอีกจุด เวลาอยู่บ้าน หรือเวลาออกไปข้างนอก
มันมีความตื่นเต้นที่จะได้ไปถึงที่ๆอยากไป มันสนุกที่ได้หลบสิ่งต่างๆที่ผ่านไป
แล้ววันนึงเราก็เริ่มสังเกตว่าคนอื่น (หรือเฉพาะผู้ใหญ่ก็ไม่รู้) เค้าไม่ค่อยวิ่งกัน
เข้าใจเอาว่าการไม่วิ่งคงเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นโตผู้ใหญ่ เราเลยวิ่งน้อยลง จนเหลือแต่เดินเป็นหลัก

แล้ววันก่อนเราเห็นผู้ชายวิ่งข้ามสะพานลอย จริงๆแล้วเค้าคงมีธุระเร่งรีบซักอย่าง
แต่ก็ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าเราไม่ได้วิ่งเวลาอยู่ข้างนอกนานมากๆแล้ว
มันคงไม่ได้รู้สึกดีเหมือนเมื่อก่อน เพราะแต่ก่อนก็ไม่ได้มีเหตุผลชัดเจนมารองรับการวิ่ง
เขียนประโยคข้างบนนี้จบก็รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ทุกอย่งที่ทำมันต้องมีเหตุผลไปหมด
ทุกอย่างที่ทำมันต้องเป็นหลักการ มันต้องมีการคำนึงถึงภาพกว้างๆ คิดถึงสิ่งที่จะตามมา
ทุกคนก็คงเป็นเหมือนกันมั้ง พอโตขึ้นก็สร้างกรอบให้ตัวเองอยู่แบบสบายใจที่สุด
ทำให้เข้าใจขึ้นมาว่า มันคงยากที่การวิ่งมันจะไปอยู่ในกรอบของเหตุผลใครได้

ไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราวหรอก แค่นี้ละกัน


Note:
- เราไม่เคยปิดบังว่ามี blog แต่ก็ไม่เคยบอกประกาศ มีทั้งคนเข้ามาที่นี่โดยบังเอิญและตั้งใจ ทั้งคนที่รู้และคนที่เราไม่คาด ถ้าชอบก็ดี ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร ถ้าอ่านแล้วจะคิดว่าเราเป็นคนยังไงก็ตัดสินกันตามสบาย
- อันนี้ไม่เกี่ยว แต่พอดีรู้มาว่าที่สิงคโปร์มีเครื่องดิ่มกระป๋องชื่อ Anything และ Whatever (สำหรับคนที่คิดไม่ออกว่าจะสั่งน้ำอะไร) เป็นเครื่องดื่มกระป๋องที่รสชาตน้ำข้างใน random ... เท่ดีนะ


[image by: sherrie ★ @ flickr]



[image by: onikasi @ flickr]