Around the Blog

พี่โอ๋เป็นรุ่นพี่ที่ได้รู้จักกันเป็นเวลาสั้นๆประมาณสองเดือนตอนทำงานที่หนึ่ง
ถึงจะได้ทำงานด้วยกันไม่นานแต่เราก็แอบอ่าน blog พี่โอ๋อยู่เรื่อยๆ
พี่โอ๋เล่าเรื่องได้สนุกและแอบใช้ภาษาหยาบคายสลับเพื่อเพิ่มความแมน (เดาเอา)
แต่ทุกเรื่องที่เล่ามีแง่คิดดีๆเสมอ ไม่เชื่อจะลอง copy เอามาให้ลองอ่านกัน

100 บาท กับความสุขเกินร้อย

วันนี้ไปกินข้าวฟู้ดคอร์ท
ที่โลตุ๊ดบางนา

หาที่นั่งไม่ได้ คนเต็มไปหมด

อ่ะนั่น คนกำลังลุกเลย

พอเค้าลุกป๊าบ
ผมพาแอนเข้าไปเสียบปุ๊บ

จัดแจงโอนย้ายซากจานและอาหารที่เหลือ
ไปวางริมโต๊ะทันที

บอกให้แอนจองโต๊ะไว้ ผมไปออกไปล่าอาหาร

ระหว่างนั้นโต๊ะข้างๆ ก็ลุกพอดี

ก็เลยเอาซากอาหารคนเก่าไปกองๆ รวมๆ กัน

พอยกอาหารกลับมา
กำลังจะกินข้าวเข้าปาก

เอ๊ะ เสียงก๊อกแก๊กๆ ข้างหลัง
โต๊ะที่เอาซากอาหารไปกองรวมๆ ไว้

หันไปใจหล่นตุบทันที

ยายแก่ชรามากๆ หิ้วถุงเน่าๆ มาด้วย
นั่งกินเศษอาหารที่ผมเอาไปวางกองไว้ตะกี้

ยายตั้งใจกินมาก ของเหลือมีเศษข้าว 3-4 คำ
น้ำแกง มีเต้าหู้กับผักเหลือนิดหน่อย
และที่สำคัญ เศษอาหารหลายๆ อย่างผสมอยู่กับทิชชู่ที่ใช้แล้ว

ผมควัก 100 บาทแอบไปหย่อนลงถุงเน่าแก

และตั้งใจกินข้าววันนั้นไม่ให้เหลือ

100 บาทไม่ได้มากถึงกับให้แกไปกินของดีๆ ได้

แต่ก็คงทำให้แกยิ้มได้หลังอาหาร

----------------------------------------------

หลายวันก่อน

ผมกำลังเดินกลับห้อง

เดินผ่านหน้าการไฟฟ้า

ตาคนนึงแต่งตัวสกปรกมอมแมม
เค้าเก็บขยะบริเวณแถวตึกออฟฟิคประจำ
อายุไม่ต่ำกว่า 70 ปี
ไม่เคยเห็นลูกหลานเค้ามาช่วยเข็นรถขยะ

เค้าเดินช้าๆ ตัวเปล่าๆ ข้างหน้าผม

สูตรเดิม

ผมควัก 100 บาท
แล้วสาวเท้าเดินไปให้ทันแก

สะกิดๆ

"ตาๆ ทำตังตกอ่ะ"

ตาแกเงอะงะๆๆ ทำท่าจะพูดว่าไม่ใช่ของแก

ผมจับยัดใส่กระเป๋าเสื้อแก แล้วเดินชิ่งอย่างรวดเร็ว

ผมเดินไปยิ้มไป คิดมุขนี้ได้ไงวะกู

แต่ความสุขผมเกิด

---------------------------------------------------------------

เมื่อวาน

ผมทำธุระแถวอนุสาวรีย์
เดินข้ามสะพานลอยฝั่งโรงบานราชวิถี

ผมเดินผ่านขอทาน 4-5 คนโดยไม่สนใจ

แต่สักพักผมต้องนั่งหยุดริมบันได

ยายกับหลานตัวเล็กๆ ขายตุ๊กตาถักตัวละ 20 บาท

"ขอพี่ตัวนึงคับ"

ผมควักแบ็งค์ร้อยส่งให้ตัวน้อย
แล้วทำเป็นโทรศัพท์เข้ามาพอดี
ลุกออกมาโดยไม่รอตังทอนกับตุ๊กตา

ไกลพอควรจึงค่อยหันไป

หาเรื่องอมยิ้มอีกแล้วกู

-----------------------------------------------------

เรื่องมันก็นานมาแล้ว

แม่ลูกคู่นึงนอนข้างฟุตบาท

แน่นอนแบ็งค์ร้อยถูกควักออกมาในทันที

ให้แอนเป็นคนเอาไปให้

กะจะไปมันเอาไปวางไว้เฉยๆ

ดันไปปลุกเค้าตื่น

เค้าก็ตกใจว่ามันจะมาทำอะไร
เค้าคงกลัวว่าไอ้แอนจะไปขโมยรองเท้าแตะเค้าละมั๊ง

เลยรีบๆ ให้แล้วรีบวิ่งออกมาแบบหน้าแหกๆ

ของแบบนี้มันอยู่ที่ศิลปะเฉพาะตัวจริงๆ

แต่ก็ทำให้ผมยิ้มได้เหมือนกัน

------------------------------------------

เรามักจะหาสิ่งรอบๆ ตัวเพื่อใช้เป็นสิ่งบันเทิงเสมอ

บางครั้งเราก็ยอมจ่ายมันเพื่อผ่อนคลาย

ไม่ว่าจะเป็นดูหนัง ร้องเพลง กินเบียร์ชิวๆ

100 บาทมากสำหรับคนที่ขาด
แต่น้อยนิดสำหรับคนที่เหลือ

ผมไม่ได้มาเล่าความดีของตัวเองให้โลกฟัง
แต่อยากจะเชิญชวนเข้าสมาคม 100 บาท
ซื้อสิ่งบันเทิงอีกรูปแบบหนึ่ง เดือนละครั้งเหมือนดูหนังแจ่มๆ สักเรื่อง

แล้วกลับมาเล่าให้ฟังกันหน่อยว่า

แต่ละคนมีมุกอะไรมาโชว์กัน
คนชนะจะได้รับการสรรเสริญเยินยอจนหน้าบานกันเลยทีเดียว

ขอรับรองว่า 100 บาทที่จ่ายไป

ผ่อนคลายเกินร้อยจริงๆ สาบาน

-------------------
ไม่จริงให้กระโปกผมมีอันเป็นไปในสามวันเจ็ดวัน

ข้อเสียของ blog พี่โอ๋คือมันคือ MSN Spaces ซึ่งช้ามากและ comment โคตรลำบาก
อีกอย่างคืออัพเดทไม่สม่ำเสมอมากๆ บางทีหายไปเป็น 2-3 เดือน
แต่ล่าสุดตั้งแต่พี่โอ๋แต่งงาน ไม่รู้เป็นไงอัพถี่เหลือเกิน ... มีปัญหาไรป่าววะพี่? 555


Note:
- ใครสนใจตามไปอ่านต่อก็เข้าไปดูที่ http://vazzup.spaces.live.com/
- ส่วนถ้าอยากดูรูปงานแต่งงานพี่โอ๋ก็ดูที่ http://ann-oh.com/